عنان این قلم دیگر دست من نیست

قسمتهایی از تراوشات قلمی اخیر مهندس حمید مظاهری راد

می نگارم و خواهم نگاشت چرا که عنان این قلم دیگر دست من نیست.او عصیانگری شده که راه خویش را یافته است.گاه که میخواهد ترس بر راقمش مستولی گردد چونان می نگارد که عقل را یارای همراهی اش نیست. و عقل وقتی می رسد که کار از کار گذشته است. و این همان حال و روز مولانای بلخی است که می گفت:

قافیه اندیشم و دلدار من

                 گویدم مندیش جز دیدار من

 

و وقتی می اندیشی که تو که زندگی حیوانی مناسبی می توانستی محیای خویش سازی چرا چنین کردی و اصلا زندگیت متوسط به بالا بود و آسایشت فراهم! چرا ساکت نماندی ؟ جوابی نمیتوانی بر این مهم بیابی چرا که با قیاسات دنیوی پاسخی بر این سوال نمیتوان یافت.وقتی می پرسد که از لحاظ و مادی و مادیگری می توانستی همچون میلیاردها بشر دیگر فکر خویش نمایی؟ چرا راهی دیگر که به ناکجاباد منتهی میگردد گزیدی؟ با استدلالات این جهانی نمیتوانی پاسخی برایش بیابی.وسوسه می شوی و گاه قوه ی حیوانی ات راهی غیر برایت مجسم میکند و آنوقت است که وجدان آرامش ات را بر هم می زند و می پرسد از جزیره ی مجنون و شلمچه و ماووت عراق با هزاران معجزه جان سالم بدر نبردی که چون چارپایان زندگی کنی! و این شرح حال دلسوختگان و منادیان حقیقت و توحید است و من در ادای تکلیف خویش ناتوان بوده و اگر از غیب نجاتی نیابم در همان حال زار و نزار خواهم ماند.